Meer dan twintig jaar geleden werd er in The Economist over Nederland gesproken als een land met ruim 16 miljoen verwende inwoners. Voor de buitenlandse auteur was het opmerkelijk hoe ontevreden de bevolking toen was, terwijl toch vele objectieve cijfers over geluk en economie sterk groen kleurden. Het was de tijd vlak vóór de moord op Fortuyn. Nederland behoorde economisch tot de top-7 van de wereld, en de top-5 van gelukkigste landen. Maar tegelijk werd er in de samenleving veel geklaagd over de politiek (‘de puinhopen van Paars’), de asielinstroom (die na de Balkanoorlogen aan het dalen was), de globalisering (start van de Euro), de kloof tussen rijk en arm, de werkloosheid en dergelijke.
Ik moet toegeven: ik ben en voel mij verwend.
Nu ben ik geen buitenstaander, integendeel. Een groot deel van mijn werk bestaat uit het signaleren en agenderen van problemen, van zaken die fout zijn in onze samenleving. En vervolgens besteed ik veel tijd aan het nadenken hoe het beter kan, aan wetten en regels ontwerpen en behandelen die problemen oplossen. Je kunt gerust zeggen dat iedereen die in een politiek bestuurlijke omgeving werkt, meestal met de negatieve kanten van ons samenleven bezig is: woningnood, vervuiling, criminaliteit, leerachterstanden, armoede, oorlog, discriminatie, drugsgebruik. Je zou er pessimistisch van worden. En je zou zeggen dat het terecht is dat er veel geklaagd wordt. Ook na ruim twintig jaar.