Sta mij toe met een persoonlijke ontboezeming deze herfstcolumn te beginnen: deze week tik ik qua leeftijd de 65 kruisjes aan, waarmee ik in het spraakgebruik van de babyboomer-generatie een echte bejaarde word. Als dat tot gevolg heeft dat u vanaf nu niet meer verder leest, omdat de woorden door een witte oude man geschreven zijn, dan heb ik daar begrip voor. Even goede vrienden.
Door menigeen werd ik overigens al langer als bejaarde beschouwd, omdat ik bijvoorbeeld nog steeds katholiek ben, tot een politieke stroming behoor met een lange historie, en in mijn columns waardering toon voor oude waarden zoals gemeenschapszin, fatsoen en naastenliefde. Die mensen lezen mijn teksten, zien mijn foto en denken meewarig: “daar heb je die ouderwetse snor weer”. Ik heb daar begrip voor. Even goede vrienden.
Pas als we stoppen met vernieuwing, geen nieuwe ervaringen meer in ons opnemen, treedt de herfst in ons leven in.
Gelukkig voor mij, zijn er ook andere geluiden en gedachten. Die spreken over de ‘vitale senioren’, de ‘krasse knarren’, ‘65 is het nieuwe 50’, ‘die gaan nog dertig jaar mee’, enzovoort. Die geluiden passen beter bij mijn huidig gevoel. Ze stralen perspectief, geloof, hoop en optimisme uit, zaken die bij mijn wereldbeeld en motivatie passen. Wellicht vind u dat uit de mond van een bestuurder-politicus arrogant klinken. Daar heb ik begrip voor. Even goede vrienden.
