Het valt niet langer te ontkennen. Op de vele foto’s die van mij de laatste maanden langs komen is het steeds duidelijker te zien: ik word grijs. Te beginnen met steeds meer witte haren in mijn snor, is de grijstint in de hele haardos al lang in opkomst. En ja, dat betekent in mijn geval ook dat ik in steeds meer situaties terecht kom waarin ik als oude, oudere of oudste word gezien of behandeld.
Omdat mijn vader z.g. ook Theo heette ben ik lang gewend geweest aan het achtervoegsel “junior”. Dat is definitief voorbij. Zeker als je ook nog twee keer lid van een senaat bent: die van de Narrenuniversiteit Limburg, en die van ons nationaal Parlement (Eerste Kamer), past eerder de verwante term: senior. De ontwikkeling van junior naar senior gaat aan jezelf meestal voorbij: het is immers altijd onze omgeving die ons indeelt in categorieën als oud of jong.
Voor mij ligt het verschil tussen jong en oud in de mate waarin je openstaat voor nieuwe kennis, ervaring en gevoelens.
Of ik tevreden ben als een ander mij oud en grijs noemt hangt af van de waarde die die ander aan die omschrijving toedicht. Vindt men mij wijs, verstandig en ervaren, dan beschouw ik het als eretitel. Is de bijklank echter die van starheid of seniliteit dan ben ik minder gecharmeerd als men mij aanspreekt met “ouwe”. Voor mij ligt het verschil tussen jong en oud in de mate waarin je openstaat voor nieuwe kennis, ervaring en gevoelens. ‘Jong’ associeer ik met nieuwe dingen ontdekken, opgroeien, leren, vernieuwen. Daar staat dan ‘oud’ tegenover: krimpen, interesse verliezen, leven op herinnering en routine.