Ik heb over aandacht de laatste jaren niet te klagen. Mijn ambt van bestuurder in de gemeente, de universiteit of provincie bracht nu eenmaal met zich mee dat je uit de anonimiteit stapte. Het heet niet voor niks: het bekleden van een openbare functie. En als je dan, zoals ik, nog over een redelijk ontwikkelde ‘knievel’ of snor beschikt, is er tegelijk sprake van gezichtsherkenning.
Ooit schreef een arts dat de grootste behoefte van de mens is: het grenzeloze verlangen om gehoord te worden.
Publieke figuren krijgen niet altijd positieve of respectvolle aandacht; zeker de laatste jaren ondervinden zij ruimschoots de nadelen van het bekend zijn. Ladingen kritiek, opgestoken middelvingers, scheldpartijen, beledigingen in woord en beeld, alles schijnt geoorloofd. Social media als Twitter verlagen de drempel om anoniem mensen te beschadigen een stuk, zeker als dat groepsgewijs (‘trollenfabriek’) wordt aangestuurd.
Ook ik heb mijn portie aan beledigingen en onjuiste berichtgeving ruimschoots gehad. Toch is er óók een andere kant. En voordeel van bekend zijn is dat ik mij gehoord voel, gezien weet. Dat ik mijn mening kan vertellen en dat die wel ergens wordt opgepikt. Ooit schreef een arts dat de grootste behoefte van de mens is: het grenzeloze verlangen om gehoord te worden. We kunnen ons allemaal wel de teleurstelling of frustratie voorstellen als jouw mening niet op prijs wordt gesteld, als je de vinger opsteekt maar wordt overgeslagen, of als je letterlijk niemand hebt om tegen te praten.