Misschien heeft u ze zelf ook wel thuis op de schoorsteenmantel of een bijzettafeltje staan: foto’s van overleden ouders, kinderen of andere familieleden. In sommige huizen staat de hele dressoir vol, of hangen portretten aan de muur. Ik ben ooit ook de portretten van overleden huisdieren tegengekomen. Blijkbaar is er een soort oer-gevoel in ons dat de herinnering aan overleden op die manier kan vasthouden, en daarmee de band met dezen niet wil verbreken. We bewaren foto’s maar ook andere tastbare voorwerpen, zoals iemands horloge, een kunstvoorwerp of favoriet boek, als waren het relikwieën. We hebben van ze gehouden, en die liefde overschrijdt de grens van dit leven.
Hoe minder we weten van Heiligen en Duivels, des te populairder wordt een feest als Halloween
Alle grote godsdiensten kennen een vertrouwen in de toekomst over de grens van de dood heen. Dat uit zich in zeer vele vormen, en vandaag de dag is het bijna normaal dat iedereen zich daar zelf eigen voorstellingen bij maakt. Het lijkt alsof iedereen zich zijn of haar eigen hemel voorstelt. Voor de wat traditionelere gedachte aan een hel of vagevuur, en een hemel met hemelpoort, is in onze westerse samenleving blijkbaar geen plek meer.
