De zomer breekt aan, en dat betekent voor veel mensen toch nog steeds dat er een periode komt van rust pakken, gas terug nemen, relaxen, de batterij weer opladen en genieten. Voor sommigen voelt dat als een verplichting: je hebt vrije dagen en dús moet je rust pakken. Anderen vullen de verplichte vrije tijd in met juist extra hard klussen. Vakantie als bron van stress.
eigenlijk wil ik u verplichten om rust te pakken, maar dat zou te zeer lijken op een bevel van een autoriteit.
En toch is rust pakken onmisbaar voor elke mens. Het past in elke religieuze en niet-religieuze traditie. De zevende dag (bijvoorbeeld zondag of de sabbat) als rustdag na zes dagen werken. Het sabbatjaar na jaren van inspannende arbeid, het braak laten liggen van een stuk grond na jaren van intensieve akkerbouw, tot en met de verplichte rusttijden in werk en sport. Het is niet alleen een lichamelijke noodzaak, maar minstens zo belangrijk is het voor ieders geestelijk welzijn. Je gedachten op een rijtje zetten, mediteren, tijd om na te denken, je gunt het iedereen. Sterker: het zou verplicht moeten zijn.
Geboren in 1959 betekent dat ik nooit in aanmerking gekomen ben voor het vervullen van de militaire dienstplicht. Overigens ook zonder dat bijzondere geboortejaar zou dat met vier oudere broers en het systeem van broederdienst onwaarschijnlijk zijn geweest. Hoewel de dienstplicht in Nederland nooit is afgeschaft (wel de opkomstplicht) is de kennis over, en het begrip voor ‘dienstplicht’ bij velen weggezakt. Ik merkte dat toen een paar maanden geleden de gedachte over een moderne vorm van dienstplicht in de politieke discussie werd gebracht.
Ik heb dus ook nooit onder krijgstucht gestaan, bevelen moeten opvolgen, verplicht tijdens oefeningen door de modder hoeven kruipen, lange marsen met bepakking moeten lopen of stormbanen overwinnen. Een aantal van die dingen deed ik overigens wel bij scouting, maar dat was vrijwillig en als spel. En toch heb ik mij nauw betrokken gevoeld bij de krijgsmacht, en voel dat eigenlijk nog. Als zoon en schoonzoon van Indiëgangers, als bezoeker van bataljon reünies, als gast bij ceremonies, op bezoek bij militairen in Afghanistan, bij talloze veteranendagen, krijg je toch wat mee van de militaire wereld.
Die wereld kenmerkt zich door een permanente paraatheid. Altijd klaar staan, altijd waakzaam zijn om de vrede te handhaven. En ook in die wereld speelt de plicht om rust te pakken een cruciale rol. Dat lijkt een tegenstelling, maar blijkt een noodzakelijke combinatie.
Ik gun iedereen een vorm van vakantie, ook degenen die niet in het arbeidsproces zitten, of weinig verplichtingen kennen. Een vorm van onthaasten, afstand nemen van de dagelijkse gang van zaken, uit de sleur stappen, de waan van de dag achter ja laten. En vind je het lastig dat thuis te doen, is verandering van omgeving helemaal niet verkeerd. Dat mag op een overvol strand zijn, op een drukke festivalweide, maar trek ook eens de natuur in of steek je hoofd eens om de hoek van de kerkdeur. En tegelijk waardeer ik alle mensen die ook dan voor ons paraat blijven staan!
Kortom: eigenlijk wil ik u verplichten om rust te pakken, maar dat zou te zeer lijken op een bevel van een autoriteit. En daar heb ik geen ervaring mee………..
(verscheen 4-7-’23 ook in Familiemagazine Nummer1; foto: Andrea Piaquadio))
