Het voorjaar is in volle gang. Als we naar buiten kijken trakteert de natuur ons op een rijkdom aan kleuren. Vele tinten groen worden gecombineerd met alle kleuren die bloemen kunnen laten zien. Het is de combinatie van al die kleurnuances die de kwaliteit van het totaalbeeld bepaalt. Elke individuele kleur telt mee, draagt bij. Zoals ook elk instrument in een orkest, of stem in een koor bijdraagt aan de totaalklank van een muziekstuk. En zoals ook elke mens bijdraagt aan de kwaliteit van een gehele samenleving.
Het is immers o zo gemakkelijk om de nuance (…) die ene mens als representatief voor het geheel te beschouwen.
Het is daarom een kunst, of beter: een uitdaging, om zowel je aandacht aan die nuance te schenken als het beeld op het totaal niet te verliezen. Het is immers o zo gemakkelijk om de nuance, dat ene instrument, die ene kleur, die ene mens als representatief voor het geheel te beschouwen. Tegelijk is het o zo gevaarlijk een oordeel te vellen over een concert, een landschap of een samenleving op basis van de bijdrage van één individueel instrument, gebouw of persoon.
Aan bovenstaande moet ik denken als ik aan de bijzondere dagen van dit seizoen denk. Ik heb een prachtige Koningsdag in Limburg meegemaakt en ervaren. Er was verbondenheid, inclusiviteit en variëteit. Toch ventileren hier en daar mensen punten van kritiek op onderdelen van het programma: de aan- of afwezigheid van elementen, de kleding van de Oranjes, de muziekkeuze van het orkest. En die mensen krijgen volop media-aandacht en podium, waardoor het soms lijkt alsof er niks deugde aan die volgens mij nog steeds prachtige Koningsdag.
‘De meeste mensen deugen’ is de titel van een inmiddels veel gelezen boek. Het is een terechte relativering, omdat je, als je naar de publieke opinie luistert of veel naar praatprogramma’s en journaals kijkt, soms de indruk krijgt alsof er alleen maar slechte mensen bestaan. Mensen maken inderdaad fouten, ik ook trouwens. En dat hoeft niet verzwegen te worden. Maar daarom zijn het niet altijd of allemaal foute mensen.
Ik neem die gedachte ook mee in de dagen rond 4 en 5 mei als we stilstaan bij de slachtoffers van oorlogsgeweld en de waarde van het in vrijheid mogen leven. We maken goede én foute keuzes, doen goede én foute dingen, maar zijn steeds verantwoordelijk voor wat we zelf doen of laten. Hoe zou ík reageren in oorlogstijd? Hoe draag ík bij aan vrijheid van anderen? Heb ik (voor)oordelen over individuele daden, mensen of meteen over hun gezin, familie, partij, religie of volk? En eer ik voldoende de individuele slachtoffers, de goede daden van voorvechters van vrijheid?
Ik geniet van het voorjaar, van prachtige natuur, zelfs als niet alles perfect is. Ik genoot van Koningsdag, zelfs als mensen daar op onderdelen kritiek op hebben. En zo geniet ik van mijn stad en provincie, zelfs als daar fouten worden gemaakt. Want die fouten zijn niet representatief voor alles wat onze samenleving zo waardevol maakt, zoals verbondenheid, compassie, hulpvaardigheid, integriteit, trots, gastvrijheid, geloof, werklust, kleur en humor (om maar iets te noemen). Alle nuanceringen meegenomen: Limburg deugt!
(gepubliceerd op 6 mei 2022 in familiemagazine Nummer 1)
