Ongetwijfeld heeft u ook wel van die momenten dat u de wereld om u heen wat minder begrijpt. Terwijl een record aantal medeburgers moeite heeft de verwarmingskosten te dragen, gaat een record bedrag aan vuurwerk in de jaarwisseling de lucht in. Terwijl het aantal mensen dat gebruik moet maken van de voedselbank nog nooit zo hoog was, is dat ook het geval bij het aantal miljonairs. Terwijl de roep om verbinding en eenheid in de politiek nog nooit zo massaal was, tellen we steeds meer politieke partijtjes en stromingen.
… we in het openbaar zo weinig respect uitstralen … zelfs in de bestuurlijke vergaderzalen?
En kunt u vatten dat er op acht uur rijden van Venlo een heuse oorlog woedt? Dat we in eigen land zo moeilijk met tegenstellingen en conflicten om kunnen gaan dat opstootjes en rellen dagelijks werk lijken? En dat we in het openbaar zo weinig respect naar elkaar uitstralen, te zien in beledigingen, scheldpartijen en discriminatie in (social) media en zelfs in de bestuurlijke vergaderzalen?
Het leidt bij mij soms tot een gevoel van onmacht of berusting. Er wordt veel gesproken over de kloof in de samenleving. De kloof tussen rijk en arm, werkend en werkloos, met of zonder diploma, platteland en stad, provincie en Randstad, autochtoon of allochtoon, ziek en gezond, jong en oud, of noemt u maar op. En het lijkt erop dat tegenstellingen alleen maar meer worden uitvergroot, het zwart-witdenken overheerst.
We vieren deze maand Kerstmis. Voor de één zal dit een warm, gelukkig en fijn feest zijn, met goed gezelschap, cadeaus en lekker eten. Voor een ander kan het een eenzaam moment zijn, weinig middelen om het gezellig te maken, laat staan een luxe maaltijd te genieten of cadeaus te schenken. Twee uitersten in dezelfde Kerstperiode. Het hele feest is gebaseerd op de vreugde die de mensen ontlenen aan de geboorte van dat ene Kind, nu 2022 jaar geleden. En op de hoop die dat Kind bracht. Het verjaardagsfeest van dat Kind is bij uitstek geschikt én bedoeld om kloven te dichten, mensen te verbinden. Van herder tot koning, zo wil het Kerstverhaal.
Het wapen tegen onmacht of berusting is: hoop. Hoop brengt mensen in beweging om bruggen te bouwen die kloven overstijgen. En iedereen kan elk uur, elke dag beginnen met het bouwen van bruggen naar de ander. Ieder mens is in die zin een pijler die een brug kan dragen. Ik hoop zo’n bruggenbouwer te zijn. En als ik daar soms wat minder in slaag, denk ik aan dat Kind in de kribbe: een bruggenbouwer voor altijd. Zalig Kerstmis en een Verbindend en Voorspoedig Nieuwjaar!
(verschenen in familiemagazine Nummer 1, 20 december 2022)
